هدف طشت‌گذاری این است که جوانمردی‌ها و فداکاری‌های حضرت ابوالفضل (ع) را نشان دهد که همواره خود را به آب و آتش می‌زد تا با جرعه‌ای آب گلوی خشکیده کودکان خیمه‌های امام حسین (ع) را تر کند.

اهالی شام اسبی بعد از اینکه مدتی گرد مسجد می‌گردند، آب کوزه‌ها را در طشت‌های بزرگی می‌ریزند و سپس در برابر این طشت‌ها که تمثال‌هایی از چهارده معصوم بر بالای آن‌ها نصب شده، جمع می‌شوند و به گریه و زاری می‌پردازند.

عزاداران علاوه بر آنکه برای رفع تشنگی در طول 10 روز عزاداری از آب طشت‌ها می‌نوشند، به شفابخش بودن این آب نیز عقیده دارند و آن را به عنوان تبرک به خانه‌ها می‌برند تا بیماران‌ هم به نیت شفا از این آب بنوشند.

 غالباً در ماه محرم اهالی روستای شام‌اسبی مرثیه‌خوانی نیز از شهر می‌آورند. آنان برای بهبود زندگی خود نذر می‌کنند و به علم‌های سیاه دخیل می‌بندند عصر روز تاسوعا دسته جمعی به شهر اردبیل می‌روند در 41مسجد به یاد 41 منزل که کاروان امام حسین (ع) در آنجا توقف کرده بود شمع روشن می‌کنند.

شبیه‌خوانی نیز از آداب و رسوم دینی آنان به شمار می‌رود. بعد از ظهر آن روز پای روضه‌خوانی و سخنان مبلغی می‌نشینند که به روستا آمده است.

فردای روز عاشورا، مراسم «سحر مزاری» صرف صبحانه و خواندن زیارت عاشورا برگزار می‌کنند و حلوا و نان محلی (فتیر) تهیه می‌کنند.

روز سوم امام حسین (ع) نذری‌ها و قربانی‌ها که در ایام محرم و روز تاسوعا جمع‌آوری شده است، به صورت آب‌گوشت میان مردم روستا و مهمانانی که از روستاها و شهر اردبیل آمده‌اند، توزیع می‌شود.

 در آخر مراسم نوای دلنشین حسینیم وای حسینیم وای (وای حسینم) توسط پیرغلام ابا عبد الله الحسین(ع) حاج غلام‌حسین مجیدی شام اسبی خوانده می‌شود. این نوحه معروفترین نوحه آذری‌زبانان در مصیبت امام حسین (ع) است.